ერთი მოზარდი ნაცნობებს ბავშვების დატოვებას დათანხმდა რადგან მშობლები გვიანობამდე გადიოდნენ, ოჯახი მდიდარი იყო და ამიტომ მათ დიდი სახლი ჰქონდათ. ბავშვების მამამ გოგონას უთხრა რომ ბავშვებს რომ დააინებდა ერთ-ერთ ოთახში შესულიყო და ტელევიზორიშტვის ეყურებინდა რადგან არ უნდოდა გოგონას ამხელა სახლში ებოდიალა. როდესაც ბავშვებმა დაიძინეს გოგგონა ზუსტად იმ ოთახში შევიდა რომელში შესვლაც უთხრეს და ტელევიზორი ჩართო.
თახი დიდი იყო და იქვე ერთი კლოუნის ქანდაკება იდგა, გოგონას შემზარავად უყურებდა. გოგონა თავს ცუდად გრძნობდა ამ კლოუნის გარემ,ოცვაში და ამიტომ ოჯახის უფროსს დაურეკა და სთხოვა რომ სხვა ოთახში შესვლის უფლება მიეცა, ხოლო მისგან ასეთი ბრძანება მიიღო. “დროზე, ბავშვებთან შედი 911-ში დარეკე, ზედმეტი კითხვები არ გინდა დროზე იჩქარე.” გოგონამ უსიტყვოდ დარეკა პოლიციაში და სანამ პოლიცია მოვიდოდა ისევ დარეკა მამასთან და კითხა რაში იყო საქმე, პასუხად კი უპასუხეს რომ მათ კლოუნის ქანდაკება არასდროს ქონიათ. ასევე მშობლებმა თქვეს რომ ბავშვებს ეშინოდათ და ამბობდნენ რომ მათ ღამით კლოუნი უურებდათ, თუმცა მშობლებმა კოშმარებს მიაწერეს. აღმოჩნდა რომ ეს კლოუნი ერთი უსახლკარო ლილიპუტი იყო და სახლის ზომის გამო რამოდენიმე კვირის განმავლობაში არავის შეუმჩნევია.
გადაცმული მგზავრი
ეს ისტორია ერთ ახალგაზრდა ქალს ეხება რომელსაც ასეთი რამ გადახდა. ერთ დღეს სავაჭრო ცენტრიდან რომ გამოდიოდა საკუტარ მანქანაში მოხუცი ქალი დაინახა. როდესაც დაუპატიჟებელ მგზავრს გაესაუბრა აღმოჩნდა რომ ქალი ცუდად გამხდარა და მისი შვილის მანქანა აერია. მოხუცმა ქალს სთხოვა რომ საავადმყოფოში წაეყვანა რადგან ისევ ცუდად გრძნობდა თავს. ქალმა მოხუცს სთხოვა რომ გადასულიყო და მანქანის გაყვანაში დახმარებოდა თუმცა დანაპირევი არ შეუასრულა, გამოყვანისას ეგრევე გაქანდა და პოლიციას მიაშურა ხოლო მოხუცი ქალი სავაჭრო ცენტრთანდ დატოვა. პოლიციამ მანქანა გაჩხრიკა და უკანა სკამის ქვეშ დამალული ნაჭახი იპოვეს რომელიც მოხუცად გადაცმულ მკვლელს მიეკუთვნებოდა
ბავშვისგან გაკეთებული ტიკი
ოთხი წლის ბავშვი და დედამისი მექსიკის საზღვარს კვეთდნენ როდესაც კაცმა ქალს ბავშვი ხელიდან გასტაცა და მიიმალა. ქალმა წამშივე მიაკითხა პოლიციას და ბავშვის საძებნელად გაეშურა, ის მალევე დაინახეს რომ მანქანაში ვიღაცა კაცის მკერდზე ეძინა. როდესაც გამტაცებელმა პოლიცია დაინახა მაშინვე დაქოქა მანქანა და გაიქცა. შუა გზაში უკანა კარი გაიღო და მანქანიდან ბავშვი გადმოაგდეს. როდესაც მშობელი და პოლიცია ბავშვს მიუახლოვდნენ საშინელებაზე საშინელი რამ დაინახეს. ბავშვი არამარტო მოკლული იყო არამედ მას ყელი გამოჭრილი ჰქონდა და სხეულში ნარკოტიკები ჰქონდა ჩადებული. აღმოჩნდა რომ გამტაცებლები ნარკო დილერები იყვნენ და კონტრაბანდის საშუალებით ნარკოტიკის გადატანა უნდოდათ. [Pasuxi][Cit]|
2. LoOoL(Off) [ 30 Aug 2013, 13:15 ] “ხომ გიხარია შუქი რომ არ აანთე”
ეს ისტორია უნივერსიტეტის კამპუსზე მოხდა. გოგოები რომლებიც ოთახს ინაწილებდნენ დაპატიჟებულები იყვნენ დისკოტეკაზე, ერთმა უარი განაცხადა და სწავლაში ჩაეფლო ტესტისთვის რომ მომზადებულიყო ხოლო მეორემ გზას მიაშურა. როდესაც გოგონა დისკოტეკიდან დაბრუნად შუქის აუნთებლად ლოგინში დაწვა და დაიძინა რომ მისი მეგობარი არ გაეღვიძებინა. მეორე დილით მან ადრე გაიღვიძა, გამთენისას, დაქალის ლოგინთან მივიდა და გადმოაბრუნა. გოგონას გული გაუსკდა, მისი მეგობარი ლოგინზე ყელგამოჭრილი ეგდო ხოლო ლოგინის თავზე ასეთი რამ ეწერა: “ხომ გიხარია შუქი რომ არ აანთე?!” როგორც გაირკვა აღმოჩნდა რომ როდესაც გოგონა ოთახში დაბრუნდა მისი მეგოაბრი ახალი მოკლული იყო და მკველი ჯერ კიდევ ოთახში იდგა თუმცა სიბნელეში მოახერხა გაპარვა.
ლოკვა ადამიანებსაც შეუძლიათ
ეს ლეგენდა ერთ მოხუუც ქალზეა რომელიც სახლში მარტო თვითონ ცხოვრობდა ძაღლთან ერთად. ერთ დღეს გაიგო რომ ციხიდან მკვლელი გაქცეულა, ამიტომ მან ყველაფერი ჩარაზა და მხოლოდ ერთი პატარა ფანჯარა დატოვა ღია რომელიც ისე პატარა იყო იქიდან შემოძრომა ყველას გაუჭირდებოდა. ღამით ქალბატონი მშვიდად დაწვა ლოგინში თუმცა მას მალევე გამოეღვიძა რადგან რაღაც წვეთავდა, იგი სამზარეულოში გავიდა თუმცა ვერაფერი აღმოაჩინა ამიტომ ისევ ლოგინს მიაშურა, ხელი ლოგინის ქვეშ ამოდო, ხელი ძახლმა ალოკა, ქალი დაწყნარდა და დაიძინა. შემდეგ ისევ გაეღვიძა იგივე მიზეზით თუმცა ამჯერად მიხვდა რომ ხმა კარადიდან მოდიოდა, როდესაც კარადა გააღო იქ მისი ძაღლი ეკიდა ყელგამოჭრილი ხოლო იქვე სისხლით ეწერა: “ლოკვა ადამიანებსაც შეუძლიათ.”
3. LoOoL(Off) [ 03 Sep 2013, 13:06 ]
1.“იმ ღამეს უცნაური სიზმარი ვნახე. უცნაური იმიტომ, რომ ძალიან ახლოს იყო რეალობასთან. ყველაფერს, რასაც იქ ვხედავდი და ვგრძნობდი, რეალურად განვიცდიდი. ჩემი მეგობრის წვეულებაზე ვიყავი. შენობა ბევრი ხალხით იყო სავსე. ყველანი სვამდნენ და მხიარულობდნენ, მეც მათ შორის. მოულოდნელად კარები გაიღო და ყველა გაჩუმდა. კარებში მაღალი, ქერა მამაკაცი გამოჩნდა. უგრძნობი სახე და გაყინული თვალები ჰქონდა. ნელა მოდიოდა. არავის არაფერი არ უთქვამს, მაგრამ იქ მყოფმა ყველა ადამიანმა ვიცოდით, რომ ეს ეშმაკი იყო. მამაკაცმა ნელი ნაბიჯებით ჩაგვიარა შუაში. ჩვენ ფერდაკარგულები და დამუნჯებულები ვუყურებდით. მისი ცივი თვალების გამჭოლი მზერა ვიგრძენი. ნელა ავწიე თავი და დავინახე რომ მე მიყურებდა – ის ჩემთვის მოვიდა, ჩემს წასაყვანად. ყვირილით გამეღვიძა. ჯუდი, ჩემი მეზობელი შეშინებული მანჯღრევდა, როგორმე რომ გავეღვიძებინე. ყველაფერი ძილის წინ ნანახ საშინელებათა ფილმს დავაბრალე. თანაც ხვალ ჩემი მეგობრის წვეულება იყო სასტუმროში და ვიფიქრე, სიზმარში ჩამყვა–თქო. მეორე დღეს წვეულებაზე უკვე აღარც მახსოვდა სიზმარი, ჩემს კურსელებთან ერთად მხიარულად ვერთობოდი და ვსვამდი. მდიდრულ სასტუმროში, განათებულ დარბაზში არაფრის არ მეშინოდა. – კეიტ– მითხრა ჯუდიმ – დაბლა ვიღაც გელოდება, შესასვლელში, მგონი მამაშენია, კარგად ვერ დავინახე. გამახსენდა, რომ მამაჩემისთვის სახლის გასაღები არ დამიტოვებია და ალბათ ამიტომ მომაკითხა. ლიფტთან მივედი და ღილაკს თითი მივაჭირე. რამდენიმე წამში კარი გაიღო და შევედი. შესვლისთანავე უცნაური გრძნობა დამეუფლა, თითქოს მარტო არ ვიყავი, არადა ლიფტი ცარიელი იყო, როცა შევედი. უკან მივიხედე და ლამის ვიკივლე. მაღალი, ქერა მამაკაცი ჩემი სიზმრიდან, გაყინული თვალებით, ძვირფას კოსტუმში გამოწყობილი უმოძრაოდ იდგა და მიყურებდა. სუნთქვა შევიკარი. ვცადე ჩემი თავი დამემშვიდებინა. ვიფიქრე, იქნებ უბრალო დამთხვევაა და ეს კაცი სულაც არაა სატანა. მოულოდნელად შუქმა დაიწია და აციმციმდა. ლიფტი გაჩერდა. თვალები დავხუჭე, რომ ჩემი მოსალოდნელი სიკვდილი არ დამენახა. ვიგრძენი, როგორ შემეხო მხარზე ცივი ხელი და გაუგებარი ჩურჩულიც მომესმა. შუქი ისევ მოვიდა და ლიფტის კარები გაიღო, ეტყობა ვიღაცამ გამოიძახა. დაუფიქრებლად გამოვვარდი ლიფტიდან და დავინახე, ქერა გოგო როგორ შევიდა ლიფტში. ბევრი აღარ მიფიქრია, კიბეებს სირბილით ავუყევი. შუქები უკვე მთელს შენობაში გაითიშა და პანიკა ატყდა. დაცვის წევრები აქეთ–იქით დარბოდნენ, გარეთ პოლიციის მანქანები გამოჩნდა. რამდენიმე წუთში შუქი უკვე საბოლოოდ მოვიდა, მაგრამ ახლა დაბლა ატყდა კივილი. გაღებული ლიფტიდან სისხლის ნაკადები მოდიოდა. ქერა გოგო გაუნძრევლად ეგდო. დაცვის წევრებმა ლიფტში დაყენებულ კამერაზე დაინახეს მე როგორ გამოვვარდი ლიფტიდან და როგორ შევიდა ის გოგო, მაგრამ ჩვენს მეტი იქ არავინ ჩანდა. არ ვიცი რატომ გადაიფიქრა სატანამ ჩემი წაყვანა, მაგრამ ნამდვილად ვიცი – ის ჩემთან აუცილებლად მოვა.” [Pasuxi][Cit]|
4. LoOoL(Off) [ 03 Sep 2013, 13:07 ]
2. ეგვიპტელი მეომარი
მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვგრძნობდი, რომ რაღაც ძალა თან დამყვებოდა. 5 წლისას მარტო დაძინების მეშინოდა, რადგან ბალიშთან ახლოს რაღაც ძალის არსებობას ვგრძნობდი. თუმცა პარანორმალურ მოვლენასთან შეხება პირველად 8 წლის ასაკში მქონდა, როცა კალიფორნიის შტატში, ძველ სახლში ვცხოვრობდით. საწოლზე მუცლით ვიწექი და მარჯვნივ ვიყურებოდი. არ მეძინებოდა და სავსებით ფხიზელი ვიყავი, ამ დროს კი აშკარად ვიგრძენი, რომ ვიღაც მარცხენა მხარზე შემეხო. უეცრად შევბრუნდი, მაგრამ ვერავინ დავინახე. იატაკზე კი ნაბიჯების ხმა გაისმა. ჩემს მშობლებს თავიანთ ოთახში ეძინათ, ასე რომ ისინი ვერ იქნებოდნენ. სახლში სხვა არავინ იყო. ამის შემდეგ ვერ მოვთვლი, რამდენჯერ გამიღვიძია, როცა “ის” ძილში ჩემს გაგუდვას ცდილობდა. ზოგჯერ კი თავზე ისე მიჭერდა, რომ მთელი დღე მტკიოდა. ხანდახან კი მეხვეოდა, მკოცნიდა, მეხუტებოდა. ბევრჯერ ვთხოვე წყნარად, ზოგჯერ ვუყვირე, რომ მომშორებოდა, ღმერთსაც ვთხოვე დახმარება, მაგრამ ის მაინც არ მასვენებდა.
დაახლოებით 8 წლის შემდეგ ახალ სახლში გადავედით. “ის” იქაც გამომყვა. 19 წლის რომ ვიყავი, ერთხელ შუაღამით გამეღვიძა და მისი სილუეტი დავინახე, თუმცა სახე ნათლად არ უჩანდა. ეგვიპტელ მეომარს ჩამოგავდა, ხელში რაღაც ეჭირა, ხმლის მსგავსი. ჩემსკენ რომ წამოვიდა, ვთხოვე იქაურობა დაეტოვებინა. ჩემდა საბედნიეროდ, დამემორჩილა. მას მერე კიდევ რამდენჯერმე გამომეცხადა ღამით. დაახლოებით ორი წლის შემდეგ ღამით საწოლიდან ჩამომათრია და სხვა ოთახში ძალით გამიყვანა. დილით ჩემმა დამ მითხრა, რომ ნაბიჯების ხმა გაიგონა ჩემი ოთახიდან და იფიქრა, რომ ღამე დავდიოდი. გადავწყვიტე, შემდეგ ვიზიტზე გამერკვია, ვინ იყო. 1 კვირის შემდეგ ხელახლა რომ გამომეცხადა, ვკითხე: რა გინდა, რატომ არ მეშვები? ამ დროს ფანჯარასთან თეთრი ბუ მოფრინდა. შემეშინდა და ხელი ავუქნიე. რომ დავიძინე, მესიზმრა, რომ უძველეს ეგვიპტურ სასახლეში ვიყავი, რატომღაც აკლდამაზე ვიწექი. ის მეომარი კი, რომელიც მეცხადებოდა, ჩემს სხეულთან იდგა და სევდიანად მიყურებდა. ისე ჩანდა, თითქოს თავი მოვიკალი.
დაახლოებით 24 წლის ასაკში ბიჭი გავიცანი, რომელიც ძალიან მომწონდა. ერთხელ დიდხანს რომ ვისაუბრეთ, შემომაღამდა და დასაძინებლად წავედი. საწოლთან მიახლოებისას მან ხელი მკრა უხეშად. ამის მერეც აგრძელებდა აგრესიულ ქმედებებს, ზოგჯერ კი რაღაცებს მპარავდა. ორი კვირის შემდეგ ისევ გამომეცხადა. ამჯერად თავისი სახე მიჩვენა. მშვენიერი შესახედაობის მამაკაცი იყო. იმ ღამით მესიზმრა, რომ კარი გავაღე და იქ ჩემი მოჩვენება და ის ბიჭი იდგნენ, რომელიც ახალი გაცნობილი მყავდა. მე ბიჭისკენ წავედი და ჩავეხუტე, მოჩვენებისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია. მან თავი ჩაღუნა და წავიდა. მას შემდეგ მხოლოდ ერთხელ ვნახე, ჩემს საწოლზე იყო ჩამომჯდარი. ამის მერე როგორც იქნა, თავი დამანება.
3.ძიძის ისტორია ნამდვილად ერთ-ერთი დაუვიწყარი ქალაქური ლეგენდაა. ამ ლეგენდის მრავალი სახესხვაობა არსებობს, მაგრამ ყოველ მათგანში საშიში ელემენტები იგივე რჩება.
ისტორიის მიხედვით, ახალგაზრდა წყვილი ქირაობს ძიძას ორი პატარა ბავშვის მოსავლელად. საღამოს ისინი მიდიან წვეულებაზე. ძიძას და ბავშვებს კი ტოვებენ სახლში, რომელიც კვარტალის ბოლოში მდებარეობს.
დაღამებისას გოგონა ბავშვებს აძინებს, თვითონ კი ტელევიზორის საყურებლად დივანზე წვება. ცოტა ხანში ტელეფონი რეკავს და მძინარე გოგოს აღვიძებს. იგი პასუხობს ტელეფონს, ჯერ მხოლოდ მძიმე სუნთქვა ესმის, შემდეგ კი კაცის ხმა ეუბნება რომ მასთან მოდის. გოგონას ეშინია, მაგრამ თვლის რომ ვიღაც უაზროდ გაეხუმრა.
დაახლოებით 15 წუთის შემდეგ ტელეფონი ისევ რეკავს. ამჯერად ყურმილში კაცის სიცილი ისმის თან ეუბნება, რომ ის უკვე ახლოსაა. ძიძა ამჯერად ნამდვილად შეშინებულია და პოლიციაში რეკავს.
პოლიციელი ამშვიდებს, რომ ეს მხოლოდ ვიღაცის ოინები იქნება, მაგრამ პირდება რომ მის ვინაობას გაიგებს. ოღონდ ამისთვის ძიძამ რაც შეიძლება დიდხანს უნდა დააკავოს იგი ტელეფონთან.
ტელეფონი მესამედაც რეკავს. კაცის იგივე ხმა ეუბნება, რომ უკვე მასთან არის. შეშინებული ძიძა ყურმილს კიდებს. იგი სწრაფად გადაწყვეტს, რომ ბავშვებთან ერთად სწრაფად დატოვოს სახლი. ამ დროს ტელეფონი ისევ რეკავს, ამჯერად პოლიციელი აღმოჩნდება: “სასწრაფოდ გამოდით სახლიდან! კაცი მაგ სახლშია და მეორე სართულიდან რეკავს!”
გოგონა გამორბის სახლიდან, გარეთ პოლიციელები ხვდებიან. სამწუხაროდ შეშლილ კაცს ვერ იჭერენ, მეორე სართულზე კი ბავშვების გვამები და სისხლიანი ნაჯახი ხვდებათ.
ამ ისტორიის მიხედვით ფილმებიც გადაიღეს : “When a Stranger Calls” 1979,”When a Stranger Calls Back” 1993, ”When a Stranger Calls” 2003 (remake) [Pasuxi][Cit]|
5. LoOoL(Off) [ 03 Sep 2013, 13:07 ]
1.ქალაქი ლოვენგი XX ს-ის დასაწყისში ქალაქი ლოვენგი,მეთევზეების პატარა კეთილი მოსიყვარულე ქალაქი ყველა სტუმარს საკუთარი სტუმართმოყვარეობით ისე აყვარებდა თავს რომ იქ ჩასული მას იოლად ვერ დაემშვიდობებოდით . 1933 წელს იმ ზღვაში რომლის სანაპიროზეც ეს პატარა ქალაქი იყო გაშენებული მოხდა კატასტროფა, სამი ნავთობით დატვირთული ტანკერი ერთმანეთის გვეერდიგვერდ აღმოჩნდა. შუაღამეს ამვოარდინლმა ტროპიკულმა ქარიშხალმა რომელმაც 23 ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა ეს ტანკერები ერთმანეთს შეაჯახა და ტონობით ნავთობი ზღვაში ჩაიღვარა-,ამიშემდეგ დაიწყო ამ ქალაქის როგორც სულიერი მორალური, ასევე ფიზიკური და სოციალური კატასტროფაც. ტრაგეედის შემდეგ გაჩნდა საკვების დეფიციტი ასევე წყლის დეფიციტი და რაც ყველაზე მნიშნველოვანია სიყვარულის და თანადგომის დეფიციტი,ნავთობმა სულ გაანადგურა თევზი მეთევზეების ქალაქისთვის კი ლუკმა პურის შოვნა თევზაობის გარეშე შეუძლებელი გალხდათ.დაიწყო ყაჩაღობები, ძარცვები მოკლედ რომ ვთქვათ ქალაქი რადიკალურად შეიცვალა ყველა მხრივ. საკვები ფულის ერთადერთი გზა ყაჩაღობა და ქურდობა გახდა რომელსაც აღარავინ აღარ ერიდებოდა, ქალაქი მისტიურმა მოვლენებმა მოიცვა რომელიც ელვის სისწრაფით მოედო ქალაქს. 1969 წელს ქალაქში ჩადის 5 კაციანი მკვლევართა ჯგუფი,რომელიც იმავე წელს აღმოაჩენს რამოდენიმე ადამიანის ხელნაწერს, რომელიც ერთად შეგროვებული უძველეს სკივრში ქალაქის წენტრში ერთი მიტოვებული ეკლესიის შუაში ჯვრის გვერდით იქნა ნაპოვნი. იბადება კითხვა? ხელნაწერები რომელიც დაახლოებით 33-35 წლის წინათ იქნა დაწერილი. რატომ არავის არ გაუჩნდა მისი წაკითხვის სურვილი? მითუმეტეს, რომ მას შემდეგ ქალაქში მისტიური მოვლენები ელვის სისწრაფით განვითარდა: 1933 წლიდან 1950 წლამდე ქალაქში 863 ადამიანი გააურკვეველ ვითარებაში გაურკვეველი მოტივით გარდაიცვალა. 1950 წლის შემდეგ ქალაქი მოსახლეობისგან სრულიათ დაიცალა. ვინც სიკვდილს გადაურჩა, ქალაქიდან უკან მოუხედავად გაიქცა. აქვე პასუხი კითხვაზე თუ რატომ არავის წაუკითხავს ეს ხელნაწერები. ექსპედიციის ერთერთი წევრი ნიკოლაი ტავჩენკო 1972 წელს აკეთებს სიუჟეტს სახელწოდებით ,,მიწიური ჯოჯოხეთი-ქალაქი ლოვენგი’’ ,; ნიკოლაი სიუჟეტის დასაწყისში სწორედ იმ ეპიზოდს აღწერს როდესაც ეს ხელნაწერები იქნა აღმოჩენილი: “მე, იგორს, საშს, ვლადიმერს, და სერგესქალაქში ჩასვლისთანავე უკან დაბრუნება მოგვინდა მაგრამ ამას არავინ აღიარებდა. ჩვენი პირველი ემოცია, როგორც კი მიწაზე დავდექით და პირველი ნაბიჯები გადავდგით, თითქოს ჯოჯოხეთში შევაბიჯეთ და იქიდან ვერასდროს გავაღწევდით. უეცრად ვიღაცის კივილი ძალიან შორიდან გაგუდული ხმით ყურში ჩამესმა. თურმე ეს ხმა მარტო მე არ გამიგონია. შეშინებულების ჩვენი პირველი რეაქცია იყო ცენტრში მდებარე ეკლესიაში გაქცევა და იქ თავის შეფარება, შევედით ეკლესიაში და თითქოს ჩვენი გონებაც დამშვიდდა მაგრამ დავინახეთ ეკლესიის შუაგულში ჯვრის გვერდით ხელნაწერები , პირველი რაც ჩვენ გავაკეთეთ მივუახლოვდით ჯვარს და დავიწყეთ სათითაოთ მასზე მთხვევა, როდესაც ჩემი რიგი მოვიდა ნელა დავიხარ ჯვრისკენ და გულში ვლოცულობდი უცბად ჩემი ყურადღება მიიპყრო და ლოცვა შემაწყვეტინა ჯვრის გვერდით ხეზე ძალიან პატარა ასოებმა, რომელზეც ეწერა : ,,დაიწყევლოს,და ეწვიოს საშინელი სიკვდილი მას ვინც ამ ხელნაწერებს ხელი მიუახლოვოს’’. უცბად ძალიან დავიბენი და დავიყვირე კონვერტებს ხელი არ ახლოთ მაგრამ ის კი აღარ მახსოვდა ,რომ უკვე ყველას ხელში გაიარა ამ ხელნაწერებმა და უკვე გვიანი იყო ,ჩვენ თავს ვიმშვიდებდით და ვინუგეშებდით, რომ ეს უბრალოდ სიტყვები იყო და საშიში არაფერი არ ყოფილა , ეკლესიაში დავბინავდით მეორე დღეს გადავწყვიტეტ ექსპედიციის გაგრძელება ახალი ძალებით. ღამე I- ღამით უცნაური ხმები მოგვესმა. როდესაც გავიღვიძეთ, ხუთივემ ერთი და იგივე რამ ვთქვით,თითქოს ის კივილი, რომელიც დილით გავიგონეთ ისევ მოგვესმა და ახლა უფრო ახლოდან. როდესაც დაემთხვა რომ ხუთივემ ერთი და იგივე რამ გავიგონეთ, ძალიან შეგვეშინდა და დავიწყეთ ხელნაწერების წაკითხვა. ხელნაწერი I ვინმე ივან პეტრენკო წერს: ტრაგედიიდან მეორე დღეს ვიღაც შავებში ჩაცმული კაცი გამომეცახადა,და ინტელიგენტური მშვიდი ტონით მითხრა : – ივან,შენ მთელი შენი ცხოვრება ღარიბი მეთევზე იყავი მაგრამ რას ვიზამთ ,შენც იგივენაირად დაიტანჯები როგორც სხვა ამ ქალაქის მდიდარი მაცხოვრებელი. მე ვუპასუხე აკანკალებული ხმით. – კკკი მაგრამ, რრაატომ რა დავაშავეთ. – ჯერ არაფერი მაგრამ როცა პურის ფული აღარ გექნებათ როცა თევზის ხორცის ნაცვლად ადამიანის ხორცს გასინჯავთ წყლის ნაცვლად სისხლს დალევთ როცა სიყვარულს სიძულვილი შეცვლის როდესაც ღორებს დაემსგავსებით, სწორედ მაშინ დააშავებთ ჩემო ივან, სწორედ მაშინ. მან ეს სიტყვები მითხრა მოსასხამი გაისწორა, შავი ქუდი თავზე დაიდო და გაქრა. მე მისი სახე ვერ დავინახე, რადგან აივანზე კარებსა და ფარდის შუაში იდგა.როდესაც გავიღვიძე ეს ყველაფერი ჩემს ცოლს მოვუყევი, რომელმაც რა თქმა უნდა არ დამიჯერა და ჩემ დამშვიდებას შეეცადა. მეც სხვა რა გზა მქონდა, თავი ხელში ავიყვანე და ფანჯარაში გავიხედე. უცბად დავინახე ხალხის მასა, რომელთაც რაღაცისთვის შემოეკრათ წრე და ზედ მისჩერებოდნენ, გავიქეცი გასაგებად თუ რას მისჩერებოდნენ ასე, და დავინახე ………. ის რაც ……………………. იყო დასაწყისი დასასრულისა ….დიახ დასაწყისი დასასრულისა, ამ სიტყვების სრული მნიშვნელობით. ეს იყო პირველი მკვლელობა იმ ტრაგედიის შემდეგ, რაც ქალაქში დატრიალდა: ხნიერი ადამიანის გვამი, რომელსაც ქალის თავის ნახევარი ახდილი ქონდა და სისხლი მიედინებოდა მისი სახლის პირდაპირ. აქ შევწყვიტეთ ამ ხელნაწერის კითხვა და გადავწყვიტეთ, ეს სახლი მოგვეძებნა. ქალაქში გასვლისთანავე ჩვენი ყურადღება მიიპყრო ერთმა უცნაურმა ძეგლმა, რომელიც ზუსტად ეკლესიის მოპირდაპირედ იდგა. ამ ძეგლის შესახებ არცერთ გადმოცემაში და აღწერაში არ ყოფილა დაწერილი. როგორც ჩანს ის იქ დიდი ხნის წინ არ დაუდგამთ. როდესაც ეს ყველაფერი გავიაზრეთ, შიშისგან გაგვაჟრჟოლა და დავიწყეთ ფიქრი თუ ვის შეიძლებოდა აეგო, რადგან 1950 წლის შემდეგ იმ ტერიტორიაზე წესით, ხაზგასმით წესით არცერთი ადამიანი აღარ ჩასულა. მივუახლოვდით ძეგლს რათა მისი წლოვანება დაგვედგინა. ჯერ არც კი იყო მასალა კარგად გამოფიტული. ძეგლი შემდეგნაირად გამოიყურებოდა: თავზე დიდი ქუდი ედო,ტანზე შავი მოსასხამი ჰქონდა მოსხმული,ხოლო სახეზე ნაკვთები საერთოდ არ ქონდა გამოყვანილი, ძეგლის ქვევით კი ეწერა: ,,Soilent Forq’’ რაც წყვდიადის მბრძანებელს ნიშნავდა. სანამ მის სახელის გაშიფვრას ვცდილობდით, გაისმა საშინელი ყვირილი: ათ წამიანი ინტერვალით ერთი ხმა მოდიდა აღმოსავლეთდან, მეორე დასავლეთიდან, თითქოს ვიღაც ჩვენს შეშინებას ცდილობდა… გადავწყვიტეთ 2-2 ადამიანი თითო მხარეს წავსულიყავით. ადგილზე უნდა დავრჩენილიყავი და მათ დავლოდებოდი, რადგან თუ ის რაღაც ხმა მათ მოკლავდა, ან რამეს დამართებდა, მე გავქცეულიყავი და ეს ამბავი ამეღწერა.ისინი გაუდგნენ გზას ერთმანეთს დავემშვიდობეთ ყოველი შემთხვევისთვის. ძეგლთან ჩამოვჯექი.როდესაც წავიდნენ საათი 18:24 წუთს უჩვენებდა. 18:35 – ჯერ-ჯერობით კარგად ვარ ვერაფერ უჩვეულოს ვერ ვგრძნობ. 18:39 – უკვე ბნელდება,ვგრძნობ ჩემი ქვეცნობიერს შიში იტანს. 18:43 – თავს ხელში ვიყვან და თავს ვინუგეშებ,რომ ყველაფერი ასე მშვიდად ჩაივლის . 18:43:28 – თითქოს ჩემს გვერდით 4 ფეხა არსებამ გაირბინა და საშინელად სუნთქავდა,ეს ყველაერი ისე ჩქარა მოხდა ვიფიქრე მომეჩვენა თქო. 18:47 – ვგრძნობ მომშივდა. ჩანთიდან ძეხვის ნაჭერს ვიღებ და ვცდილობ, რაც შეიძლებ პატარ-პატარა ლუკმებად ვჭამო,რადგან პირის მოძრაობამ ჩემ სმენას ხელი არ შეუშალოს და თუ ვინმე ან რამე მომიახლოვდება, ვიგრძნო და რაღაც მოვიმოქმედო. 18:50 – უკვე სრულიად დაბნელდა ჩემი,ფანარი მარტო 3 მეტრის რადიუსს ანათებს ,ვგრძნობ მცივა. არ ვიცი მართლა ცივა თუ შიშისგან ვკანკალებ, პატარა ცეცხლი დავანთე ,იმ ფიჩხისგან რომელიც ჩანთაში მქონდა. 18:51 – ეკლესიას გავყურებ და თან ვლოცულობ. ვხედავ, როგორ დახურა ვიღაცამ ეკლესიის გუმბათის ზევითა ფანჯარა. აი მაშინ კი მივხვდი,რომ კოცონის ანთება ცუდი იდეა იყო და წამის მეასედში კოცონი ჩავაქრე. ფანარიც გამოვრთე. ჩანთა ამოვიდე თავქვეშ. ჩანთიდან ადიელა ამოვიღე გადავიფარე,და ვცდილობ ჩავიძინო. 19:00 [Pasuxi][Cit]|
6. LoOoL(Off) [ 03 Sep 2013, 13:08 ]
– ისე მოხდა,რომ ჩემი თვალები ძეგლის იმ ნაწილისკენ იყო მიმართული,სადაც ძეგლს თვალები უნდა ქონოდა და გამახსენდა ის მომენტი ივან პეტრენკოს ხელნაწერიდან სადაც ის იმ კაცს აღწერდა, რომელიც ღამით გამოეცხადა. მივხვდი,რომ ეს სწორედ იმ კაცის ძეგლი იყო. აი მაშინ კი შიშისგან არ ვიცოდი რა მექნა და ჩაძინება გადავწყივტე.აი ამ მომენტში ძეგლს რომელსაც ნაქვთები საერთოდ არ ქონდა თვალები გამოესახა, წითლად გაუნათდა,ბოროტული ღიმილი თვალებამდე მიეტანა და გაქრა.უცბად გონს მოვეგე და ვერ გამეგო თუ რა ხდებოდა საათს დავხედე და 19:37 წუთი ყოფილა,ვიფიქრე ალბად დამესიზმრა თქო და …. უცბად უკნიდან რაღაც ხმა მესმის, ვგრძნობ ვიღაც ან რაღაც მიახლოვდება…….ვცდილობ სიბნელეში გავარჩიო რაღაც სილიუტები,მარჯვენა ხელით ვცდილობ ამოვიღო ჩანთიდან,დანა თავ დასაცავად,და უცდბად დავინახე გაუბედურებული სახით ვლადიმერი და აკანკალებული ხმით ცდილობდა რაღაცის თქმას: -ნიკოლაი, სსააშაააა…. მივხვდი რომ ცუდად იყო საქმე -რა რა მოუვიდა საშას, -ჩქარა ეკლესიაში ,მითხრა მან და ეკლესიისკენ გავიქეცით.გამახსენდა,რომ ჩანთა დამრჩა სადაც ხელნაწერებიც იდო, ამიტომ უკან მივბრუნდი.ძეგლთან როდესაც მივედი იმ ოთხფეხა ცხოველის ხმა ვიგრძენი,ჩანთას დავტაცე ხელი და ეკლესიისკენ გავიქეცი,შევედით შიგნით მე და ვლადიმერი,დავჯექით და ვუთხარი დაეწყო,ყველაფერი თავიდან.: -როდესაც გავიყავით მე და საშა გადავწყვიტეთ ,თუ ერთ-ერთს რამე მოუვიდოდა დავბურნდებოდით და შენ ყველაფერს მოგიყვებოდით, იმ ხმას გავყევით და მივედით ერთ ქოხში ,რომელიც გარედან შემოღობილი იყო ,გადავიწყვიტეთ გადავმძვრალიყავით, ამ დროს საშა ცდილობდა პირველი გადამძვრალიყო უცბად მან ღობეზე ფეხი გაიჭრა ,და ამ დროს ჩანთიდან გადავწყვიტე ბინტი ამომეღო და მისთვის ჭრილობა დემემუშავებინა ,როდესაც ბინტი მოვძებნე და შევტრიალდი მისკენ ის იქ აღარ დამხვდა, სისხლის ნაკვალევს გავყევი ის სახლის უკანა შესასვლელთან მიდიოდა თან მიწაზე თითების ნაკვალევი იყო ,კარები შევაღე და რას ვხედავ საკმაოდ მოწესრიგებული სახლი,რომელიც საშინელებათა ფილმების სახლს წააგავდა, ვერც კი იფიქრებდით რომ იქ 30 წელია არავინ ჩასულა, ამ დროს სარდაფიდან რაღაც ხმა მომესმა ,ფრთხილად მივედი კართან და გავიგონე საშას,განწირული ხმა ,თუ როგორ სთხოვდა იგი შეწყალებას,ვიღაც უცნობს,შევეცადე კარი შემემტვრია და თან საშას შევძახე ,ამ დროს გავიგონე რომ კარისკენ ვიღაც წამოვიდა დინჯი ,მძიმე ნაბიჯებით,საშამ დამიყვირა გაიქეცი ვლადიმერ გაიქეცი.მეც სხვა რა გზა მქონდა უკან მოუხედავად შენსკენ გამოვიქეცი ,გარეთ რომ გამოვედი უკვე ბნელოდა ჯერ არასწორ მხარეს წავედი და რას ვხედავ იგორის და სერგეის ხელჩანთები,მივხვდი რომ არასწორ მხარეს მივდოდი და , ორიენტირი შევიცვალე,როგორც იქნა მოგაგენი ახლა კი შენც აქ ხარ და მეც, არ ვიცი რა მოუვიდა საშას ,იგორს ,სერგეის ,მაგრამ იმ ვიღაცას ან რაღაცას ჩვენთვის კარგი ნამდვიალდ არ უნდა. ასე დაასრულა საშავ თავისი სიტყვა და ხატებთან ლოცვა დაიწყო,მე კი უკნიდან ჩემსას ვეუბნებოდი ,ვეუბნებოდი რომ თავი ხელში აეყვანა და ყველაფერი კარგად იქნებოდა,და მეორე დილით გაგვეგრძელებინა საუბარი, ეკლესიის კარი საგულდაგულოდ ჩავკეტე და დასაძინებლად მოვემზადე,საშა გვერდით მომიწვა,საათს დავხედე და უკვე 21:00 იყო.თავდაპირველად უცნაური ფიქრები მაწუხებდა და ვერაფრით დავიძინე იგივეს ვატყობდი საშასაც, -თუ, ის რაღაცა თუ ვიღაცა ისაა ვინც ის 800 -ამდე ადამიანი სიცოცხლეს გამოასალმა,აარცც კი მინდა ვიფიქრო თუ რა გველის. -კარგი რა საშშ იგი ამ დროისთვის თუ მართლაც კიდევ ცოცხალია და მართლა არსებობდა დაახლოებით 84 წლის იქნება,აბა დაფიქრდი რამის თავი ამ ხნის აადამიანს თუ აქვს -სწორედ არ ვიცით ის რა არსებაა, საერთოდ ადამიანია თუ არა ,იქნებ ეშმაკია? -აი ამ კითხვაზე კი პასუხი ნამდვილად არ მქონდა. და ძილი დავაპირე. 21:34 წუთი საშას ვატყობ ჩაეძინა,მე ვერაფრით ვერ ვიძინებ. 00:46 წუთზე,რაღაც ხმა მაღვიძებს თითქოს სერგეი და იგორი დახმარებას ითხოვდნ. 02:00 თითქოს ეკლესიაში ვიღაც დადის თვალებს არ ვახელ მეშინია.უცბად ნაბიჯების ხმა წყდება. 03:23 ეკლესიის ზარი უეცრად რეკვას იწყბს ,მე და საშა საბანს თავზე ვიფარებთ და შიგნით ჩუმად ერთანეთს ვეკითხებით ,და ვამშვიდებთ რომ ალბად ქარი იყო. უკვე გამთენიისას მეღვიძება და ტაძარში სანთლები ანთებული მხვდება,ვიფიქრე ალბად საშამ აანთო,მაგრამ საიდან მას ხომ სანთლები არ ქონდა.მისი აზრით ალბად ღმერთი ნიშანს გვაძლევდა რომ იგი ჩვენი მფარველია. 08:00 როცა კარგად გათენდა მათ საძებნელად წავედით……
2.ჯეკ მფატრავი ყველაზე გავრცელებული ფსევდონიმი მკვლელისა, რომელიც 1888 წელს, ლონდონის ღარიბულ უბან – უაითჩეპელში გამოჩნდა. მისი მეტსახელი პირველად ანონიმურ წერილში გაჟღერდა, სადაც ავტორი თავს ასაღებდა მკვლელად. უმეტესობამ ეს წერილი სიცრუედ და თაღლითობად მიიჩნია, თუმცა ინფორმაციამ მედიაში გაჟონა და ლონდონი ახალმა მითქმა–მოთქმამ მოიცვა. ყველა მკვლელობა, რომელთაც მფატრავს მიაწერდნენ ერთმანეთის მსგავსი იყო. იგი ძირითადად თავს ესხმოდა მეძავებს, რომლებიც ქალაქის გარეუბნებში მუშაობდნენ. ამ უბნებში პოლიციამ იპოვა ხუთი ქალის გვამი რომელთაც ყელი ჰქონდათ გამოჭრილი. სამ მათგანს დაზიანებული ჰქონდა მუცელი და შინაგანი ორგანოები. ეს ყველაფერი მიანიშნებდა იმაზე, რომ ჯეკ მფატრავს ჰქონდა ანატომიური და ქირურგიული გამოცდილება. 1888 წლის ოქტომბერში სკოტლანდ იარდმა მიიღო წერილი, სადაც იყო ადამიანის თირკმელის ნაწილი, რომელიც სავარაუდოდ ერთ-ერთ მსხვერპლს ეკუთნოდა. სასტიკი მკვლელობების და მედიის მიერ მისი ისტორიის გავრცელების მეშვეობით, ხალხში გაიზარდა იმის რწმენა, რომ ლონდონის ქუჩებში დაძრწოდა კაცი სახელად ,,ჯეკ მფატრავი”. მკვლელობები : დანამდვილებით არავინ იცის თუ რამდენი ქალი იმსხვერპლა ჯეკ მფატრავმა, თუმცა სკოტლანდ იარდმა დაადასტურა, რომ ხუთი ქალი მოკლული იქნა ჯეკ მფატრავის მიერ. ესენი იყვნენ: მერი ან ნიკოლსი, ენ ჩეპმენი, ელიზაბეტ სტრაიდი, კეტრინ ედოუსი და მერი ჯეინ კელი. ნიკოლსის ცხედარი იპოვნეს 1888 წლის 31 აგვისტოს, დღევანდელი დურვარდის ქუჩაზე. მას ყელი ჰქონდა გამოჭრილი, მკვლელმა დაუზიანა მუცლის არე ღრმა ჭრილობით. ნიკოლსს მოჰყვა ჩეპმენი, რომელიც 8 სექტემბერს იპოვეს, იგი უფრო სასტიკად იყო მოკლული. უნდა აღინიშნოს ის ფაქტი, რომ სტრაიდი და ედოუსი ერთ დღეს იპოვეს, მათი ცხედრები საშინლად იყო დასახიჩრებული. მერი ჯეინ კოლინსის უსასტიკესად დასახიჩრებული სხეული იპოვეს 1888 წლის 9 ნოემბერს, საკუთარ სახლში. მკვლელმა წაიღო მისი შინაგანი ორგანოები, მათ შორის გულიც. ეს დანაშაულები მან ჩაიდინა ღამით და ძირითადად კვირის ბოლო ნაწილში, როდესაც ქალაქში სიმშვიდე იყო. გამოძიება : უაითჩეპელის პოლიციის გადარჩენილ არქივში საკმაოდ ვრცელი ინფორმაციაა გამოძიების შესახებ. ნიკოლსის მკვლელობის შემდეგ დეტექტივები ფრედერიკ ებერლინი და ჰენრი მური შეუერთდნენ სკოტლანდ იარდს. მათ დიდი დახმარება გაუწიეს კანონის დამცველებს. გამოძიებამ დაადგინა, რომ ხუთივე მსხვერპლი ერთი ადამიანის ხელით იყო მოკლული, ჭრილობები გაკეთებული იყო მარცხნიდან მარჯვნივ, გამომძიებელთა ვარაუდით მფატრავს ჰქონდა ქირურგიული გამოცდილება. ისინი ვარაუდობდნენ რომ მკვლელი დაავადებული იყო შიზოფრენიით. გამოძიებამ საბოლოოდ ვერ დაადგინა, თუ ვინ იყო ჯეკ მფატრავი, თუმცა მათ ჰყავდათ ეჭვმიტანილები. ერთ-ერთი მათგანი იყო პოლონელი ებრაელი, უაითჩეპელელი პარიკმახერი აარონ კოსმინსკი. ასევე ვარაუდობდნენ ადგილობრივ ექიმზეც, თუმცა წაყენებული ბრალდება ვერ დაუმტკიცეს. 3.ვინმე ჰელგა წერს : ეს ისტორია 20 წლის წინ მოხდა,როდესაც 6 წლის ვიყავი.მე ჩემს ოჯახთან ერთად ახალი გაასული ვიყავი ახალ ბინაში.იმის გამო რომ ბევრი ავეჯი არ გვქონდა,მე ჩემს მშობლებთან ერთად მეძინა საწოლში.ასევე ოთახში წიგნების მაგიდა და ტახტი იდგა,სადაც ჩემს დას ეძინა.ასევე ზაზუნა გვყავდა რომელიც გალიაში ამავე ოთახში ცხოვრობდა.ერთხელ ღამით გამეღვიძა,რატომ?მე თვითონაც არ ვიცი.მთვარე ისე კარგად ანათებდა,რომ ოთახში ყველაფერი ჩანდა,როგორც დღისით. ვწევარ და მესმის როგორ იღება წიგნების კარადა,თავიდან მეგონა რომ მომეჩვენა,მაგრამ მერე კარები მოჯახუნდა ხმაურით.ვიფიქრე,ნეტა ვის მოუნდა ამ შუა ღამეს კითხვა-თქო.საწოლზე წამოვჯექი და ვხედავ ჩემს თვალწინ როგორ იღება და იხურებაა(თავისით) კარები.ისევ ვწვები და სეტყვასავით მომდის ცრემლები შიშისგან.მშობლების გაღვიძება ვცადე,მაგრამ რატომღაც ვერ იღვიძებდნენ.ამ დროის განმავლობაში კარები იღება და იხურება.მე ვწევარ,ვტირივარ და შიშისგან განძრევაც არ შემიძლია.ჩემი თავი რომ დამემშვიდებინა,ვამბობდი ეს ზაზუნა გამოძვრა გალიდან და არ იცის რით დაკავდეს და ერთობა-თქო.ასეთი ფიქრებით ჩამეძინა.დილას როდესაც გავიღვიძე მშობლებს მოვუყევი,მათ თქვეს რომ არაფერი არ გაუგიათ,და რომ ეს ყველაფერი დამესიზმრა.მაგრამ მე ხომ ეს ზუსტად ვიცოდი და ვხედავდი ჩემი თვალებით.ხო ზაზუნა კი იმავე ადგილას იყო სადაც უნდა ყოფილიყო,ამიტომ ჩემი ჰიპოთეზა არასწორი აღმოჩნდა. [Pasuxi][Cit]|
7. LoOoL(Off) [ 03 Sep 2013, 13:08 ]
1.საბედისწერო იარაღი
ჯეისონ სანდერსი თავისი მანქანით კოლეჯში ბრუნდებოდა როცა მანქანა გაუფუჭდა და იძულებული გახდა პატარა ქალაქში გაჩერებულიყო. მანქანა შემკეთებელთან მიიყვანა, მან კი უთხრა, რომ მანქანა საკმაოდ დაზიანებულიყო და ძვირი დაუჯდებოდა მისი შეკეთება. ხელოსანმა 400 დოლარი მოითხოვა. ჯეისონს ამდენი ფული არ ჰქონდა. აუცილებლად უნდა დაბრუნებულიყო კოლეჯში. ჯეისონმა გადაწყვიტა მშობლებთან დაერეკა. დარეკა კიდეც.მამამ უპასუხა, მაგრამ ჯეისონმა ყურმილი დაკიდა. მისი დედა კიბოთი იყო ავად. მამა უკვე საკმაოდ ასაკიანი იყო. მას ისედაც აწუხებდა, რომ მშობლები კოლეჯის ფულს უხდიდნენ, არ უნდოდა კიდევ 400 დოლარი ეთხოვა მანქანისთვის.
უკვე ღამე იყო. ჯეისონი ბაღში სკამზე იჯდა და სვამდა. არ იცოდა რა ექნა, როგორ ეშოვა ფული. ამ ფიქრებში რომ იყო, სკამის ფეხთან ბალახებში რაღაც შენიშნა. იარაღი აღმოჩნდა. ჯეისონს ძალიან გაუკვირდა, როგორ გაჩნდა ბაღში, სკამთან იარაღი. მანამდე მას არასდროს სჭერია ხელში პისტოლეტი. ახლა კი თავში ათასნაირი აზრი უტრიალებდა. მთავარი იყო ის 400 დოლარი ეშოვა როგორმე. ჯეისონი მაღაზიაში შევიდა. პისტოლეტი ჯიბეში ედო. მართალია უკვე საკმაოდ გვიან იყო, მაგრამ მაღაზიაში მყიდველები კვლავ შემოდიოდნენ. მხოლოდ გამყიდველი და ერთი მყიდველიღა იყვნენ დარჩენილები, როცა ჯეისონმა გადაწყვიტა ფული მოეთხოვა გამყიდველისთვის. მას არ სურდა ვინმესთვის რამე დაეშავებინა, მხოლოდ 400 დოლარი სჭირდებოდა. ჯეისონი სალაროსკენ რომ წავიდა, მყიდველი მობრუნდა. ჯეისონი ადგილზე გაშეშდა, მამამისი დაინახა. მყიდველი მაღაზიიდან გავიდა. ჯეისონმა თავისი განზრახვა ვერ განახორციელა. იგი გაოგნებული იყო, საიდან გაჩნდა მამამისი აქ, როცა ცოტა ხნის წინ სახლში იყო, 5 000 მილის დაშორებით, ტელეფონზეც უპასუხა. მაშ, აქ ვერ იქნებოდა, ჯეისონს უბრალოდ მოეჩვენა. რამდენიმე საათის შემდეგ, ჯეისონი დამშვიდდა, გადაწყვიტა რომ ეს მხოლოდ მისი წარმოსახვის ნაყოფი იყო. მაღაზიაში მხოლოდ გამყიდველიღა იყო. იფიქრა, სწორედ ახლაა მოქმედების დროო. იარაღი ამოიღო და გამყიდველთან მივიდა, დაუყვირა ფული მომეციო. გამყიდველი ზურგით იდგა, რომ შემობრუნდა ჯეისონმა თვალებს არ დაუჯერა. მის წინ კვლავ მამამისი იდგა. ჯეისონი მაღაზიიდან გავარდა, სატელეფონო ჯიხურში შევარდა, მამასთან რეკავდა. მამამ უპასუხა. ის სახლში იყო. ჯეისონმა შვებით ამოისუნთქა. მამამ ჰკითხა ჯეისონს კარგად იყო თუ არა, ხომ არ სჭირდებოდა მისი დახმარება. ჯეისონს გაუკვირდა, მამამ უთხრა რომ სულ ახლახანს ცუდი სიზმარი ნახა, თითქოს ჯეისონს მანქანა გაუფუჭდა, მის გასაკეთებლად ფული არ ჰქონდა, იარაღი იპოვა და მაღაზიის გაძარცვას აპირებდა. მამამ თქვა, რომ სწორედ ჯეისონის ზარმა გააღვიძა. ბიჭი გაოგნებული იყო. მამამ გამოუგზავნა 400 დოლარი. ჯეისონი მშვიდობიანად გაემგზავრა კოლეჯში და არ ჩაიდინა ყველაზე გამოუსწორებელი შეცდომა თავის ცხოვრებაში. მაგრამ გაუგებარია, როგორ დაესიზმრა ჯეისონის მამა, ზუსტად ის რაც ხდებოდა ჯეისონის თავს. იყო თუ არა მისი სიზმარი კავშირში ჯეისონის ხილვებთან?!…..
2.ძველი ჩანთა
ეს ამბავი რომ მოხდა 15 წლის ვიყავი. ჩემმა ძმამ სტუდენტურ კონკურსზე გაიმარჯვა და საზღვარგარეთ უშვებდა უნივერსიტეტი სასწავლებლად. ჩემი ძმა და მშობლები ძალზე გახარებულები იყვნენ, მეც მიხაროდა ჩემი ძმის წარმატება და ისიც რომ მისი ველოსიპედი და კომპიუტერი მე დამრჩებოდა.
გამგზავრებამდე ორი დღე იყო დარჩენილი. ჩემს ძმას ყველა საბუთი მოწესრიგებული ჰქონდა, თვითმფრინავის ბილეთიც ნაყიდი. ჩემოდნები რომ ჩაალაგა, საბუთები გადაათვალიერა და აღმოაჩინა რომ მისი პასპორტი არ იყო. ბევრი ვეძებეთ. მთელი ორი დღე ვეძებდით მის პასპორტს მთელი ოჯახი და მეზობლებიც გვეხმარებოდნენ, მაგრამ ვერსად ვნახეთ. თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო. ორ დღეში პასპორტს არავინ მისცემდა და ჩემი ძმა ვერ წავიდოდა სასწავლებლად უცხოეთში. ნიკა ისეთ დღეში იყო დანა პირს არ უხსნიდა. ყოველგვარი იმედი გადაგვეწურა რომ პასპორტს ვიპოვიდით. დედამ ყველგან დარეკა და ყველგან მივიდა, სადაც კი ნიკა შეიძლება ყოფილიყო იმ დღეებში. სადარბაზოსა და ქუჩაშიც კი ვეძებდით. განვაცხადეთ პოლიციაში, მაგრამ ყველა ცდა უშედეგო იყო.
ის დღე იყო ნიკა, რომ უნდა გაფრენილიყო. მე გამეღვიძა. მესმოდა დედას და ნიკას ლაპარაკი. პასპორტი კიდევ ვერ ეპოვათ. ნიკა ძალიან განერვიულებული და გაბრაზებული იყო, დედას უყვიროდა, თითქოს დედამ დაკარგა პასპორტი. არაფერი აღარ მინდაო ამბობდა.
მეც განვიცდიდი ნიკას ამბავს, საწოლიდან გადმოყუდებული ვიყავი და იატაკს დავშტერებოდი. ვფიქრობდი, ნეტა ეხლა აქ გაჩნდებოდეს-მეთქი ნიკას პასპორტი. არ ვიცი ასე რამდენ ხანს ვიწექი, მაგრამ იატაკს რომ ვუყურებდი უცებ ჩემს თვალწინ, არც მეტი არც ნაკლები, გაჩნდა ბებოს ძველი დახეული ჩანთა, რომელსაც ბებო ხმარობდა ცოცხალი რომ იყო. მე ისეთი განცვიფრებული ვიყავი რომ ვერაფერი მოვისაზრე. ხელიც კი არ შემიხია ამ ჩანთისთვის. ასე თვალებგაფართოებული დავშტერებოდი. არ ვიცი რა დროში, მაგრამ ჩანთა რამდენიმე წამში კვლავ გაქრა. ვიფიქრე რომ ნამდვილად გავგიჟდი, ამიტომ ამის შესახებ კრინტიც არ დამიძრავს, სასწრაფოდ ლოგინიდან წამოვხტი, ჩავიცვი და სკოლაში წავედი.
სკოლიდან რომ დავბრუნდი, ჩემს ოჯახში ერთი მოთქმა და ვაი-უშველებელი ტრიალებდა. ჯერ მეგონა ვინმე თუ მოკვდა-მეთქი. მთელი მეზობლები ჩემს სახლში შეკრებილიყვნენ, დედაჩემი ჩემი ძმის პასპორტსა და დაკარგულ მომავალს მისტიროდა, მეზობლები კი ჭირისუფლებივით შემოსხდომოდნენ გვერდით. ჩემი ძმა სახლში არ იყო. პასპორტი კვლავ ვერ ეპოვათ. თვითმფრინავი კი იმ ღამით გამთენიისას მიფრინავდა.
დედას ვკითხე სად იყო, ბებოს დახეული ჩანთა, დილით რომ მეზმანა. დედას ჩემთვის არ ეცალა და საერთოდაც იმ დღეებში სრულიად მიგდებული ვიყავი. პასუხიც კი არ გაუცია ჩემს კითხვაზე. საჭმელი რომ ვჭამე, ძებნა დავიწყე, მაგრამ ვერ მივაგენი ბებოს ჩანთას. მერე საკუჭნაოში შევედი, სადაც ძველ და გამოუსადეგარ ნივთებს მოეყარათ თავი, თუმცა კაცმა არ იცის რისთვის ინახავდნენ ჩემი მშობლები. რომელღაცა ყუთისა და ყოფილი ნივთების ფსკერზე მივაგენი ბებოს გაცრეცილ ჩანთას. გულისფანცქალით გავხსენი და .. იქ იყო ჩემი ძმის პასპორტი.. ჩემს განცვიფრებასა და სიხარულს მართლა ვერ გადმოვცემ სიტყვებით, ან ქმედებით. ზუსტად მახსოვს რომ ეს იყო ჩემს ცხოვრებაში უბედნიერესი დღე.
მედიდურად შევედი ოთახში, გავარღვიე მეზობლების წრე და მომტირალ დედაჩემს წინ დავუდე პასპორტი.. შემდეგ შემოვტრიალდი და უკან გამოვედი.. მერე დედას გული წაუვიდა სიხარულისგან და როგორც იციან ხოლმე ქალებმა. იყო ახლა უკვე სიხარულის მოთქმა და ოვაციები.
გამთენიისას ჩემი ძმა გავაცილეთ. ყველა უზომოდ ბედნიერები ვიყავით.. მკითხეს როგორ ან სად ვიპოვე, როგორ მივხვდი რომ იმ ჩანთაში იქნებოდა პასპორტიო. თუმცა მე არ მითქვამს სიმართლე. ვთქვი რომ უბრალოდ ველოსიპედის რაღაც ნაწილს ვეძებდი და შემთხვევით გადმოვარდა ჩანთიდან. მართალია დიდი დრო გავიდა, მაგრამ დღემდე ვერ ამიხსნია რა მოხდა მაშინ, თუმცა რაიმე მსგავსი ან უცნაური ისტორია აღარ გადამხდენია თავს….. [Pasuxi][Cit]|
ალექსი ყვება:” სოფელში ვისვენებდი და საღამოობით სოფლის კლუბში დავდიოდი, ერთ საღამოსაც იქ ლამაზი გოგონა გავიცანი, რომელსაც თეთრი კაბა ეცვა. შავი ღვინო დავლიეთ და შემთხვევით მას კაბაზე ღვინო დაეღვარა. ეს გოგონა ძალიან მომეწონა და ვთხოვე, რომ კიდევ ერთხელ სადმე შევხვედროდით, ის დამთანხმდა და მითხრა რომ მასთან ხვალ მივსულიყავი, მისამართიც ჩამაწერინა.
მეორე დღეს გოგონას სახლისაკენ გავემართე, დავაკაკუნე კარზე და სახლიდან მოხუცი ქალი გამოვიდა. მოხუცს ვთხოვე, რომ ელიზასთვის( გოგონა, რომელიც გუშინ გავიცანი) ეხმო. თავიც წარვუდგინე და ვუთხარი, რომ ელიზას მეგობარი ვიყავი.
მოხუცმა კი მიპასუხა: “შვილო, ის ელიზა, რომელზეც შენ ლაპარაკობ დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა, ის ჩემი ერთადერთი შვილი იყო”
მე ვუმტკიცებდი,რომ გოგონა გუშინ კლუბში ვნახე.
ელიზას საფლავი გათხარეს და ნახეს, რომ გოგონას თეთრ კაბაზე ღვინის ლაქები ჰქონდა.”
4.”ჩემი ისტორია”
არვიცი, რით დავიწყო… ამ ბოლო დროს თავს შეუძლოდ ვგრძნობ… ძილით ვერ ვიძინებ, თუკი ჩამეძინება, ვიღაცის ხშირი და ცხელი სუნთქვის ხმა მაღვიძებს. გარშემო ვერაფერს ვხედავ… ნელნელა თვალებს ბინდი ეფარება და რაც უფრო მეტად მებინდება მხედველობა, მით უფრო მკვეთრად ვხედავ ჩემი შიშის მიზეზს. საშინელებაა… ეს სიცივეა… სული, რომელსაც ყველა გზა აებნა… არ ვიცი როგორ მოხვდა ჩემს სახლში, ან რას ითხოვს ჩემგაან. დიახ, ჩემგან, რადგან მხოლოდ ჩემთან გამოდის კავშირზე…
სახლში მარტო დარჩენა ყოველთვის მიყვარდა… მხოლოდ მაშინ შემეძლო მუსიკისთვის ხმამაღლა მომესმინა და გემრიელი ჩიფსი მეჭამა… ერთერთ ასეთ დღეს დინამიკს მოულოდნელად ხმა ჩაუვარდა და წუილი დაიწო. სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. სანამ მათ გასწორებას ვცდილობდი, ჩიფსის პაკეტი დაბლა დავარდა. დინამიკები შევაკეთე, მერე ჩიფსის ასაღებად დავიხარე მაგრამ იქ საზარელი სანახაობა გადამეშალა: ჩიფსის პაკეტში სისხლის წვეთები იყო… კარტოფილი კი სულ დამსხვრეული… რომ დავყნოსე, ასე მეგონა იქ ასი წლის გვამი ესვენა. საშინელი სუნი ამოდიოდა. პაკეტი სასწრაფოდ დავწვი აივანზე და პოლიეთილენის ნარჩენი ურნაში ჩავყარე.
ცოტახნის შემდეგ დედაჩემს მოვუყევი ეს ამბავი. პანიკურად ვიყავი შეშინებული. მან კი გამიცინა და მითხრა, რომ ეს ყველაფერი ჩემი მოგონებული იყო. არ დამიჯერა. ეს მოსალოდნელიც იყო, რადგან ვიცოდი, რომ მისი ნდობის შანსიც კი არ მქონდა…
მალე დედამ ამ ამბის დასავიწყებლად ნანატრი აიპედი მიყიდა. მასზე გამოსვლის დღიდან ვოცნებობდი, თუმცა ალბათ შესაფერის მომენტს ელოდნენ. ერთ დღეს, როდესაც აიპედში ვთამაშობდი, აპარატი გაცხელდა. ისე რომ ხელები გავუშვი. ასე არასდროს დამართნია, მითუმეტეს 10 წუთის ჩართული მქონდა. გამოვრთე, რომ დაესვენა. როცა ჩასართველად ავიღე, მასში საშინლად დასახიჩრებული ანარეკლი დავინახე… ისე შემეშინდა, რომ კივილით გავვარდი ოთახიდან…
დედამ კი ისევ არ დამიჯერა… ეს ჩემი მორიგი ახირება ეგონა… არ ვიცი, რა ვქნა, როგორ მოვიქცე… ყოველდღე უფრო და უფრო ვსუსტდები… ყველაფერი მიჭირს… ჩემს ტანსაცმელს სისხლში ამოსვრილს ვპოულობ… მხოლოდ ეკლესიაღა დამრჩა ხსნად… ჯერ პატარა ვარ, 15 წლის მაგრამ უკვე საშინელი წნეხის ქვეშ ვარ…. ალბათ მალე მოვკვდები და მხოლოდ მერე მიხვდება დედა, რომ მე საზარელი, მოახლე ქალის მოჩვენებამ მიმსხვერპლა.
5.ერთ ერთი რუსი გოგონა წერს : ჩემი მეგობარი ხშირად ამბობდა რომ მასთან რაღაც უცნაური ხდება,ვიღაც გამუდმებით აკაკუნებს მის კედლებზე.ჩვენ დავცინოდით,მაგრამ ერთხელ მან მე და ჩემი დაქალი მასთან სახლში დაგვპატიჟა.ჩვენ დავთანხმდით და უკვე ვიცოდით,რომ ხვალ მთელ სკოლას მოვუყვებით რომ ჩვენი მეგობარი- გიჟია.ის ამბობდა რომ ეს უფრო ხშირად მაშინ ხდება,როდესაც იგი მარტოა სახლში,მაგრამ იმ დღეს დედამისიც მანდ იყო.მე და ჩემმა დაქალმა ეგრევე დავიწყეთ კაიფი “მოჩვენება,მოდი აქ” და რამე.ასე ვიჯექით დაახლოებიტ 20 წუთი.მერე მოვიდა ჩემი კლასელი,აი მაშინ დაიწყო ყველაფერი.შევთანხმდით,რომ წრეზე დავსხდეთ და მოჩვენებას დავუძახოთო.
მე კარების პირდაპირ დავჯექი.ამ დროს გავიგონეთ,რომ მშობლების ოთახში ვიღაცა აკაკუნებს,ჩემი მეგობარი იძახდა,რომ ზუსტად იქიდან ესმოდა ხოლმე ხმები.მე ჩემს დაქალს შევხედე,მეგონა შიშისგან მოვკვდებოდი.მერე კაკუნი ისევ გაისმა,და ისევ.ჩემი მეგობარი დედამისის დასაძახებლად გავიდა,მაგრამ აღმოჩნდა რომ ის სადღაც იყო წასული.ჩვენ გვეშინოდა,ვიღაც ძალიან დიდი ძალით აკაკუნებდა კედელზე.ჩვენ გადავწყვიტეთ იმ ოთახში წასვლა.”მივხოხდით”…კაკუნი ცოტა ხნით შეჩერდა..მაგრამ როდესაც კარს მივუახლოვდით ისევ დაიწყო..მე კარს მივადე ხელი,ვიბრაცია საშინელი იყო,და უცებ პირდაპირ ჩემს წინ რაღაცამ გაიქროლა.ჩვენ კივილით გავვარდით სხვა ოთახში.როგორც კი დედა მოვიდა,ყველაფერი დასრულდა..ჩემი მეგობარი ამბობდა,რომ მას ნანახიც კი ყავს მოჩვენება,ეს ქალია.ახლა ძალიან მეშინია მასთან წასვლა და ვუთანაგრძნობ კიდევაც. [Pasuxi][Cit]|
|sashishi istoriebi